Όποτε τύχει και κάτσει παρέα (πράγμα που θέλει και τύχη λόγω υποχρεώσεων του καθενός) αποτελούμενη αποκλειστικά και μόνο από αρσενικά - φουλ του πούτσου δηλαδή - τότε συνήθως λαμβάνουν χώρα οι πιο απίθανες κουβέντες. Ό,τι μπορεί και δε μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Και συνήθως καταλήγουμε αμήχανοι από κάτι κουλό που ειπώθηκε. Κάτι όμως που συμβαίνει μετά από ώρα μια και έχουμε αντοχή στις μαλακοκουβέντες.
Πάντα αυτές οι "συζητήσεις κορυφής" ξεκινάνε από το γνωστό και στανταράκι τρίπτυχο: γκόμενες-αθλητικά-αυτοκίνητα. Άντε να παίζει και συζήτηση περί δουλειάς, αν το παρεάκι είναι συναδελφάκια. Ξεκινάνε λοιπόν με ένα επίπεδο και φτάνουν στην απόλυτη μαλακία. Σ'αυτό βέβαια συμβάλλει και το οινόπνευμα που συνήθως κυλάει άφθονο. Κι είναι εξαιρετικά βολικό να πούμε μετά ότι για όλα έφταιγε το πιώμα.
Σαν αγοράκια διαφημίζουμε διαρκώς τις εμπειρίες μας. Κομπάζουμε σαν κοκκόρια. Έχουμε πάρει τη μισή Αθήνα και τη μισή Σκανδιναβία (και έχουν μείνει άκρως ικανοποιημένες από τις υπηρεσίες μας), έχουμε τρέξει με πάνω από 220 στην Αττική Οδό χωρίς να μας πιάσουν, έχουμε πάει Τούμπα-Χαριλάου γυρνώντας σώοι, βγάζουμε δεκάδες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ τον μήνα, μόλις βρήκαμε άκρη για το τελειότερο γκατζετάκι που κυκλοφορεί, και που και που στρίβουμε κανα φυλλαράκι. Νορμάλ κατάσταση, τηρουμένων των ποσοτήτων τεστοστερόνης που υπάρχουν σε κάθε μπακουροπαρέα 30+ρηδων. Θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν πολύ χειρότερα. Άρα πάλι καλά να λέμε.
Όπως προανέφερα, μεγάλο ρόλο στο κέφι της παρέας παίζει το πιοτό. Βάσει εμπειρίας, σύναξη δίχως οινόπνευμα συνήθως καταλήγει σαν την επιχείρηση της CIA στον Κόλπο των Χοίρων το '61. Και κανείς δεν θέλει να επαναλαμβάνει αυτοκτονικές ενέργειες. Το μυστικό εδώ είναι να υπάρχει και κάτι προς βρώση, ώστε να τραβήξει σε διάρκεια η μάζωξη.
Η πραγματική αντροκουβέντα ξεκινά από τη στιγμή που έχουν ήδη αδειάσει τα πρώτα μπουκάλια/καραφάκια/ποτήρια. Τότε ακριβώς έχει σημάνει η έναρξη του ουσιώδους "διαλόγου". Ακόμη και οι πιο κουμπωμένοι αρχίζουν να χαλαρώνουν και να απολαμβάνουν τα πειράγματα των υπολοίπων. Ααα, και μια και ανέφερα πειράγματα, πάντα σε μια αντροπαρέα υπάρχει το Αρσενικό Γ, που "υστερεί" των κανονικών-μέσων υπολοίπων (Αρσενικά Β) και γίνεται αποδέκτης πειραγμάτων και πλακών. Κατ'αναλογία, πρόκειται για μια πιο ευγενή εκδοχή της "επιβίωσης του ισχυρότερου" του Δαρβίνου. Τυχαίο; Δε νομίζω. Βέβαια υπάρχουν και τα Αρσενικά Α, που συνήθως κινούν τα νήματα. Ακριβώς σαν μια μικρογραφία αγέλης λύκων.
Άφου εξαντλήσουμε σιγα-σιγά τα θέματα με τα οποία καταπιανόμαστε κάθε φορά, έρχεται η ώρα για τις κουλαμάρες. Συζητήσεις που δεν θα κάναμε νηφάλιοι. Οι οποίες συνήθως όμως είναι οι καλύτερες.
Υποθέσεις, διλήμματα, σενάρια, μαλακία μπόλικη και υπερβολές. Θέματα που συνήθως συνοδεύονται από αρκετή φαντασία. Και φαντασιώσεις ενίοτε. Η ώρα του παιδιού με λίγα λόγια. Η ώρα που οι μαντράχαλοι βγάζουν από πάνω τους τις ευθύνες, τα προβλήματα και τις υποχρεώσεις και ξαναβρίσκουν για λίγο τη χαμένη αθωότητα των παιδικών χρόνων.
Συχνά βρίσκομαι σε τέτοιες παρέες. Με αγαπημένα μου πρόσωπα. Πρόσωπα που δε βλέπω συχνά, αλλά κάθε φορά που βρισκόμαστε φτάνει και περισσεύει μέχρι την επόμενη. Σε κάποια στιγμή της βραδιάς, πιάσαμε κουβέντα για το ποιο θεωρούμε το πιο επικίνδυνο πλάσμα της Φύσης. Και βέβαια οι γνώμες έπεφταν βροχή: ο μεγάλος λευκός καρχαρίας, το μαύρο μάμπα, η ιαπωνική σφήκα, ο ιαγουάρος, το λιοντάρι, η κυβομέδουσα της Αυστραλίας κτλ. Και ξαφνικά εκείνη τη στιγμή πετάχτηκε ο σιωπηλός κατά τ'άλλα Χρηστάρας και μας έστειλε για ψάρεμα: ΤΟ ΜΟΥΝΙ.
Ξαφνικά σιώπησαν όλοι για μερικά δευτερόλεπτα, τόσο ώστε να συνειδητοποιήσουμε τι είχε μόλις ειπωθεί. Μόλις συνήλθαμε από το σοκ, περιττό να αναφέρω ότι σηκώσαμε τη γειτονιά στο πόδι, παρά το προχωρημένο της ώρας.
Πόσο δίκιο είχε. Έτσι είναι. Και το συμπέρασμα είναι πως όσο και να ξεφύγει μια κουβέντα, πάντα καταλήγει στο αντίπαλο δέος μας. Που υποτίθεται ότι δημιουργήθηκε από κομμάτι μας. Χα χα χα...
Για να τιμήσω τον Χρηστάρα και κυρίως την θανατηφόρα ατάκα του, παραθέτω τον αγαπημένο μου πίνακα από τον πρωτοπόρο του Ρεαλισμού, Γκουστάβ Κουρμπέ:
Η Προέλευση του Κόσμου (1866)
