Κατακλείδα (;)

Τρία χρόνια. Ακριβώς. Τρία χρόνια από την τελευταία φορά που έγραψα κάτι εδώ. Τρία χρόνια που πέρασαν εν ριπή οφθαλμού. 1.000+ ημέρες  που φάνηκαν σαν βιαστικές ώρες.

Στα τρία χρόνια ξεθάβουν τον νεκρό. Για να δουν αν τον έφαγαν επιτυχώς τα ίδια του τα σκουλήκια. Αυτή είναι η επιβράβευση που επιφυλάσσει η ιουδαϊκή αίρεση για τους πιστούς της. 
  
Το συγκεκριμένο ιστολόγιο αποτέλεσε για την αφεντιά μου μεγάλο αποκούμπι. Συνέβαλλε τα μέγιστα στην έντονη συναισθηματική αποφόρτιση εκείνης της εποχής. Άλλοι καταφεύγουν σε ειδικούς και «ειδικούς», άλλοι σε πνευματικούς, και άλλοι την ψάχνουν διαφορετικά. Εναλλακτικά. Εγώ ανήκω στην τελευταία κατηγορία. Θα μπορούσα να εμπιστευτώ τα πάντα σε έναν ξένο, σε γνωστό μου όμως με τίποτα. Θα το εκλάμβανα αυτό ως αδυναμία, και είμαι Ον που συστηματικά αποφεύγει να δείχνει τα τρωτά του σημεία. Ή τα ανθρώπινα στοιχεία του αν προτιμάτε.

Η αλήθεια είναι ότι εξ αρχής δεν πίστεψα πως θα είχε αποτέλεσμα το εγχείρημα. Είχα τις ενστάσεις και επιφυλάξεις μου. Στην πορεία όμως φάνηκε πως πράγματι λειτουργούσε. Μοιραζόμενος σκέψεις, φόβους, ελπίδες και εμπειρίες με τελείως αγνώστους, ξαλάφρωνα με γεωμετρική ταχύτητα το βάρος που κουβαλούσα τότε στους ώμους. Και δούλεψε προς ἔκπληξίν μου. Μεγάλη αναγνώριση και σε όσους τόλμησαν και μπήκαν σε γαϊτανάκι επικοινωνίας με την πάρτη μου. Ευχαριστώ.

Μερικά χρόνια αργότερα όλα τριγύρω έχουν αλλάξει κι όλα τα ίδια έχουν μείνει. Κάνει κύκλους η πουτάνα η ζωή. Από το ζενίθ στο ναδίρ και τούμπαλιν. Πλέον όμως ο αντίκτυπος ωχριά. Ο κυματοθραύστης είναι στη θέση του πανέτοιμος και για το πλέον φονικό τσουνάμι (τσου-κύμα, νάμι –λιμάνι).

Κλείνω την έσχατη δημοσίευση με αγαπημένη παράθεση:

    "Παντού την είδα.

Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει στο κενό.

Ν’ ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου.

Καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα.

Είναι χλωμή κι ωραία.

Μα αν της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου.

Σαν να γίνεται κάτι αλλού - που μόνο αυτή τ’ ακούει, και τρομάζει.

Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι εκεί.

Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα..."

Οὖλε τε καὶ μάλα χαῖρε, θεοὶ δέ τοι ὄλβια δοῖεν.

Ξυπνήματα

.

Awakenings. Τρομερή ταινία. Αν και έχουν περάσει 20+ χρόνια από τότε που γυρίστηκε, τη βλέπω ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Δεν ξέρω τι ακριβώς με ωθεί σ'αυτό, μάλλον η αλληγορία που εισπράττω παρακολουθώντας την. Με Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Ρόμπιν Γουίλιαμς 20 χρόνια νεότερους, είναι πρόκληση να τη δει κάποιος ξανά και ξανά.

Η ιστορία έχει ως εξής: ένας γιατρουδάκος (Γουίλιαμς) ασχολείται με μια περίπτωση ασθενών σε ημικωματοειδή κατάσταση. Τελείως κατατονικοί, σαν λοβοτομημένοι. Χάρη σε ένα συνδυασμό χημικών φαρμάκων, καταφέρνει να τους επαναφέρει έναν-έναν στην τρέχουσα πραγματικότητα, με πρώτο και καλύτερο τον Λέοναρντ (Ντε Νίρο). Τους ξαναδίνει ζωή εν προκειμένω, μετά από χρόνια "απουσίας" τους. Κάποιοι από αυτούς βρίσκονταν για δεκαετίες σε αυτόν τον λήθαργο, έχοντας απωλέσει τα θεωρητικώς καλύτερα χρόνια τους. Και με τη συνδρομή του ιατρού Σέγιερ προσπαθούν να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος, τα χαμένα νιάτα.

Όλα βαίνουν καλώς, μέχρι που ο πρώτος ασθενής που θεραπεύτηκε - ο Ντε Νίρο - αρχίζει να ρετάρει. Κι αυτό που έτρεμαν όλοι, αρχίζει να αποκτά σάρκα και οστά. Σιγά-σιγά ακολουθούν και οι λοιποί ασθενείς, τσακίζοντας τα όνειρα και τις ελπίδες όλων για μόνιμη ίαση. Όσες προσπάθειες κι αν καταβάλει ο ιατρός, δεν επιφέρουν αποτέλεσμα. Οι ασθενείς του ανέβηκαν στην επιφάνεια από την άβυσσο, αλλά επέστρεψαν στο μαύρο σκοτάδι του βυθού μόλις λίγο καιρό μετά.

Πρόκειται για αληθινή ιστορία που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη, με εκπληκτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών της. Και πραγματεύεται το σκληρότερο παιχνίδι της Μοίρας, το να σου δίδεται η ελπίδα, και αίφνης να σου αφαιρείται. Πόσω μάλλον όταν αφορά (σ)την ίδια σου τη ζωή.

Ακολουθεί χαρακτηριστικός διάλογος της ταινίας:

"- Είστε καλός άνθρωπος, γιατρέ..."

"- Πώς μπορεί να είναι κάποιος καλός, όταν δίνει ζωή μόνο και μόνο για να την πάρει πίσω;"
"- Όλοι μας κάθε μέρα δίνουμε ζωή στους άλλους και την παίρνουμε ξανά πίσω..."
"- Γιατί αυτό δεν με παρηγορεί;"
"- Επειδή είστε καλός άνθρωπος..."

Κάτι τέτοια "ξυπνήματα" βιώνω κι εγώ. Υπάρχουν στιγμές, περίοδοι, φάσεις κατά τις οποίες νιώθω σαν να ξυπνώ από το δικό μου λήθαργο. Σαν να ανοίγω τα μάτια μετά από ένα βαθύ ύπνο. Σαν να ξεφεύγω από την πραγματικότητα και να γυρνώ πίσω στο χρόνο, σε πιο ανέμελες εποχές ή συμπεριφορές. Και για λίγο να νιώθω "ζωντανός". Βέβαια αυτό είναι παροδικό και μετά από λίγο επιστρέφω στη ρουτίνα. Αυτές οι αποδράσεις όμως είναι ο λόγος που ακόμη βρίσκομαι σε ψυχική και πνευματική ισορροπία. Αυτές οι "ζωντανές στιγμές" που ξεκλέβω με γεμίζουν και τις εκτιμώ ιδιαίτερα. Άποψή μου.

Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να επαναφορτίζω τις μπαταρίες μου. Άλλοι σίγουρα θα έχουν άλλους τρόπους, ίσως λιγότερο πολύπλοκους. Στη δική μου περίπτωση πάντως δουλεύει αρκετά καλά το σύστημα. Μέχρι τώρα τουλάχιστον.

Λένε ότι για να πέσει ένα αεροπλάνο, χρειάζεται ένας συνδυασμός γεγονότων και βλαβών. Τα σύγχρονα μεταλλικά πουλιά δεν πέφτουν για έναν λόγο μόνο. Πρέπει να σκάσουν διάφορα μαζεμένα για να συμβεί το κακό. Το ίδιο πιστεύω συμβαίνει με τον καθένα μας. Ένας λόγος, μια αφορμή δε φτάνει για να καταρρεύσει κάποιος. Πρέπει να υφίσταται μια αλληλουχία αιτιών και αφορμών για να "πέσει" αντίστοιχα κάποιος. Οπότε κρίνεται επιτακτική η ανάγκη ο καθείς να μπαίνει στο υπόστεγό του για βαριά και εκτεταμένη συντήρηση, όπως κι αν το αντιλαμβάνεται αυτό. Αρκεί να του μηδενίζει αυτή η συντήρηση το κοντέρ για ακόμη περισσότερα ταξίδια.

υγ-> αντίο, καλέ μας άνθρωπε! Σ'ευχαριστώ.

Στίχοι που δίνουν χρώμα στον πόνο

.

.

.

Εχθές

.
Εχθές ήταν μια άσχημη μέρα. Άσχημη όχι λόγω καιρικών συνθηκών - μια χαρά ήταν από αυτή την άποψη. Άσχημη διότι εχθές έχασα έναν δικό μου άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που χρωστώ πολλά, έναν άνθρωπο που ποτέ δεν θα μπορούσα να του δώσω όσα μου έχει δώσει.

Εχθές η μέρα ξεκίνησε ομαλά. Χαλαρά θα έλεγα. Για πρώτη φορά εδώ και καιρό κατάφερα να κοιμηθώ έως σχετικά αργά για τα δικά μου δεδομένα. Το ρολόι έδειχνε γύρω στις δέκα όταν σηκώθηκα. Ο καιρός γκρίζος, βροχερός. Μια χαρά. Τα τελευταία απόνερα του χειμώνα μέσα στην προδοτική άνοιξη που φέρνει το παλιοκαλοκαίρι.

Όλα καλά μέχρι τη στιγμή που άρχισε να κτυπά το κινητό. Ως άνθρωπος που αποφεύγει τις τηλεφωνικές συνομιλίες, το άφησα να ηχεί. Σκέφτηκα ότι αν ήταν κάτι επείγον, θα καλούσαν στο σπίτι ή θα έστελναν άμεσα κάποιο γραπτό μήνυμα. Μετά από λίγο κι άλλη κλήση, κι άλλη, κι άλλη. Τόσες απανωτές κλήσεις δεν είναι για καλό, σκέφθηκα, και κατέβηκα να δω τι συμβαίνει. Ειδικά όταν η ομάδα παίζει κεκλεισμένων ένα αδιάφορο παιχνίδι, δεν υπήρχε περίπτωση να με ψάχνουν οι γηπεδικοί.

Από τα γραπτά μηνύματα κατάλαβα πως κάποιος πέθανε, αλλά δεν κατάφερα να προσδιορίσω ποιος. Κάλεσα λεπόν το νούμερο της τελευταίας κλήσης που είχα, και δίχως προκαταρκτικές κουβεντούλες, άκουσα το "πέθανε ο παπάζογλου, ρε μαλάκα". Με μερικά δευτερόλεπτα διάλειμμα, το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω ήταν ένα "έλα ρε...γεια" και να τερματίσω την κλήση.

Δεν ήταν κάποια πλάκα, μια και άγνωστα άτομα μεταξύ τους με είχαν καλέσει και είχαν στείλει γραπτά μηνύματα. Αλήθεια ήταν. Πραγματικότα. Μάλιστα γνώριζα ότι τα τελευταία 2 χρόνια είχε ταλαιπωρηθεί πολύ, αλλά είχε βγει προς τα έξω ότι ήταν ελεγχόμενη η κατάσταση. Τελικά ο "μάγκας" πήγε να βρει το φιλαράκι του τον Μανώλη που έφυγε μερικές μέρες πριν.

Δεν υπάρχουν άλλα τραγούδια, δεν υπάρχουν άλλοι στίχοι, δεν υπάρχει άλλη φωνή που να με έχει επηρεάσει όσο εκείνος. Από την ημέρα που πρωτάκουσα δικό του ασματάκι, καθιερώθηκε ως ο τραγουδοποιός που μίλαγε απευθείας στην καρδιά και το νου μου. Είναι άπειρες οι φορές που ξενύχτησα μόνος παρέα με τα τραγούδια του. Καθιερώθηκε ως ο ψυχαναλυτής μου, μια και είχε τραγουδάκι για κάθε δύσκολη στιγμή και όχι μόνο. Τραγούδια δυνατά, που αντιμετώπιζαν τον πόνο με αξιοπρέπεια, όχι σαν τις σημερινές εφήμερες αηδίες που κυκλοφορούν και κάνουν δήθεν επιτυχία. Άνθρωπος που άκουγε Παπάζογλου έπαυε να νιώθει μοναξιά, ακόμη και μόνος σε ερημονήσι να ήταν.

Τα τραγούδια του δεν ήταν χορευτικά. Ήταν ταξιδιάρικα. Σε ταξίδευαν σε μέρη και συναισθήματα απ'όπου δεν ήθελες να επιστρέψεις. Οι συναυλίες του κανονικά ονειροδρόμια. Όσοι δεν είχαν την τύχη να παραβρεθούν σε συναυλία του, δεν θα μάθουν ποτέ πόσο πτωχότερη γίνεται από σήμερα η Ελλάδα. Καλά τα σιντάκια, αλλά αν δεν τον είχες δει λάιβ, δεν είχες ακούσει πραγματικά τα τραγούδια του. Κι ευτυχώς τον είχα δει αρκετές φορές. Αν και θα ήθελα κι άλλες τόσες.

Άνθρωπος πράος και χαμηλών τόνων. Άνθρωπος που ποτέ δεν προκάλεσε, άνθρωπος που ποτέ δε ζήτησε. Άνθρωπος που βοήθησε τόσους και τόσους. Μάλαμας, Κανά, Καλημέρη, Περίδης, Θ. Παπακωνσταντίνου μερικοί απο αυτούς. Άνθρωπος που τον άκουγες να μιλά στις ελάχιστες συνεντεύξεις του, και τα λόγια του ακούγονταν ως μουσική. Άνθρωπος με "Α" κεφαλαίο.

Τό'πε και τό'κανε. Σάββατο ή Κυριακή τραγούδαγε πως θα πάρει το βαρκάκι του και θα ανοιχθεί, Κυριακή το πήρε τελικά. Στην ουσία δεν θα φύγει ποτέ. Η ψυχή του είναι μέσα σε κάθε πόνημα των δίσκων του.

Καλό ταξίδι, ρε "μάγκα". Ή μάλλον Καλές θάλασσες! Μαζεύεται σιγά-σιγά το παρεάκι
 στο "Αγροτικόν" Παραδείσου.

.