Εχθές

.
Εχθές ήταν μια άσχημη μέρα. Άσχημη όχι λόγω καιρικών συνθηκών - μια χαρά ήταν από αυτή την άποψη. Άσχημη διότι εχθές έχασα έναν δικό μου άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που χρωστώ πολλά, έναν άνθρωπο που ποτέ δεν θα μπορούσα να του δώσω όσα μου έχει δώσει.

Εχθές η μέρα ξεκίνησε ομαλά. Χαλαρά θα έλεγα. Για πρώτη φορά εδώ και καιρό κατάφερα να κοιμηθώ έως σχετικά αργά για τα δικά μου δεδομένα. Το ρολόι έδειχνε γύρω στις δέκα όταν σηκώθηκα. Ο καιρός γκρίζος, βροχερός. Μια χαρά. Τα τελευταία απόνερα του χειμώνα μέσα στην προδοτική άνοιξη που φέρνει το παλιοκαλοκαίρι.

Όλα καλά μέχρι τη στιγμή που άρχισε να κτυπά το κινητό. Ως άνθρωπος που αποφεύγει τις τηλεφωνικές συνομιλίες, το άφησα να ηχεί. Σκέφτηκα ότι αν ήταν κάτι επείγον, θα καλούσαν στο σπίτι ή θα έστελναν άμεσα κάποιο γραπτό μήνυμα. Μετά από λίγο κι άλλη κλήση, κι άλλη, κι άλλη. Τόσες απανωτές κλήσεις δεν είναι για καλό, σκέφθηκα, και κατέβηκα να δω τι συμβαίνει. Ειδικά όταν η ομάδα παίζει κεκλεισμένων ένα αδιάφορο παιχνίδι, δεν υπήρχε περίπτωση να με ψάχνουν οι γηπεδικοί.

Από τα γραπτά μηνύματα κατάλαβα πως κάποιος πέθανε, αλλά δεν κατάφερα να προσδιορίσω ποιος. Κάλεσα λεπόν το νούμερο της τελευταίας κλήσης που είχα, και δίχως προκαταρκτικές κουβεντούλες, άκουσα το "πέθανε ο παπάζογλου, ρε μαλάκα". Με μερικά δευτερόλεπτα διάλειμμα, το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω ήταν ένα "έλα ρε...γεια" και να τερματίσω την κλήση.

Δεν ήταν κάποια πλάκα, μια και άγνωστα άτομα μεταξύ τους με είχαν καλέσει και είχαν στείλει γραπτά μηνύματα. Αλήθεια ήταν. Πραγματικότα. Μάλιστα γνώριζα ότι τα τελευταία 2 χρόνια είχε ταλαιπωρηθεί πολύ, αλλά είχε βγει προς τα έξω ότι ήταν ελεγχόμενη η κατάσταση. Τελικά ο "μάγκας" πήγε να βρει το φιλαράκι του τον Μανώλη που έφυγε μερικές μέρες πριν.

Δεν υπάρχουν άλλα τραγούδια, δεν υπάρχουν άλλοι στίχοι, δεν υπάρχει άλλη φωνή που να με έχει επηρεάσει όσο εκείνος. Από την ημέρα που πρωτάκουσα δικό του ασματάκι, καθιερώθηκε ως ο τραγουδοποιός που μίλαγε απευθείας στην καρδιά και το νου μου. Είναι άπειρες οι φορές που ξενύχτησα μόνος παρέα με τα τραγούδια του. Καθιερώθηκε ως ο ψυχαναλυτής μου, μια και είχε τραγουδάκι για κάθε δύσκολη στιγμή και όχι μόνο. Τραγούδια δυνατά, που αντιμετώπιζαν τον πόνο με αξιοπρέπεια, όχι σαν τις σημερινές εφήμερες αηδίες που κυκλοφορούν και κάνουν δήθεν επιτυχία. Άνθρωπος που άκουγε Παπάζογλου έπαυε να νιώθει μοναξιά, ακόμη και μόνος σε ερημονήσι να ήταν.

Τα τραγούδια του δεν ήταν χορευτικά. Ήταν ταξιδιάρικα. Σε ταξίδευαν σε μέρη και συναισθήματα απ'όπου δεν ήθελες να επιστρέψεις. Οι συναυλίες του κανονικά ονειροδρόμια. Όσοι δεν είχαν την τύχη να παραβρεθούν σε συναυλία του, δεν θα μάθουν ποτέ πόσο πτωχότερη γίνεται από σήμερα η Ελλάδα. Καλά τα σιντάκια, αλλά αν δεν τον είχες δει λάιβ, δεν είχες ακούσει πραγματικά τα τραγούδια του. Κι ευτυχώς τον είχα δει αρκετές φορές. Αν και θα ήθελα κι άλλες τόσες.

Άνθρωπος πράος και χαμηλών τόνων. Άνθρωπος που ποτέ δεν προκάλεσε, άνθρωπος που ποτέ δε ζήτησε. Άνθρωπος που βοήθησε τόσους και τόσους. Μάλαμας, Κανά, Καλημέρη, Περίδης, Θ. Παπακωνσταντίνου μερικοί απο αυτούς. Άνθρωπος που τον άκουγες να μιλά στις ελάχιστες συνεντεύξεις του, και τα λόγια του ακούγονταν ως μουσική. Άνθρωπος με "Α" κεφαλαίο.

Τό'πε και τό'κανε. Σάββατο ή Κυριακή τραγούδαγε πως θα πάρει το βαρκάκι του και θα ανοιχθεί, Κυριακή το πήρε τελικά. Στην ουσία δεν θα φύγει ποτέ. Η ψυχή του είναι μέσα σε κάθε πόνημα των δίσκων του.

Καλό ταξίδι, ρε "μάγκα". Ή μάλλον Καλές θάλασσες! Μαζεύεται σιγά-σιγά το παρεάκι
 στο "Αγροτικόν" Παραδείσου.