.
Ακόμη και σε μπουρδέλο να πας, βρίσκεις τάξη. Τουλάχιστον αυτό έχω αποκομίσει μετά από τόσα που έχω διαβάσει και ακούσει γι'αυτά. Ο ίδιος βεβαίως δεν έχω εμπειρία, μια και η υποχονδρίαση που με συνοδεύει από πιτσιρίκι, μου έχει στερήσει την τύχη να επισκεφτώ τέτοια μέρη.
Ακόμη και τις φορές που φεύγαμε από την κατάληψη του σχολείου (ως ενεργός λυκειόπαις) για καμιά μπουρδελότσαρκα στη Φυλής, πάντα έχανα το καλύτερο. Το ζουμί. Πάντα περίμενα κάτω στο δρόμο, ή στην είσοδο αν έκανε κρύο ή έβρεχε. Δεν άντεχα καν να αναπνεύσω τον αέρα εκεί μέσα. Όχι ότι έξω ο αέρας είναι καθαρότερος. Ή ηθικότερος για να είμαι πιο ακριβής. Οπότε εύκολα απαντάται το ερώτημα αν έχω κάνει χρήση υπηρεσιών τέτοιων οίκων.
Άνθρωπος που σιχαίνεται τον εαυτό του - όπως ο γράφων - δεν θα τολμούσε να μπει σε τέτοιο μέρος για να ρίξει έναν. Με τίποτα. Τέσπα, το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι ακόμη και σε μπουρδέλο επικρατεί μια τάξη. Μια σειρά, πως το λένε. Μπαίνεις μέσα στο οίκημα, συνήθως ανεβαίνεις σκάλες, μπαίνεις στο σαλονάκι, κάθεσαι και περιμένεις. Βγαίνει κάποια στιγμή το αγορίτσι για όλες τις δουλειές και προαναγγέλει την άφιξη εντός ολίγου της καλλιτέχνιδος, ώστε να κριθεί βάσει εικόνας πόσο αρεστή είναι να παίξει το ρόλο του αγοραίου έρωτα. Βγαίνει η τύπισσα, βγαίνει κι η τσατσά περιγράφοντας τις υπηρεσίες που προσφέρονται και το αντίτιμό τους. Όσο περισσότερα/δυσκολότερα, τόσο ακριβότερα. Κάνει δυο βολτούλες η "επαγγελματίας", και εξαφανίζεται προς τα ενδότερα. Αμέσως σηκώνονται οι χαβαλέδες μπουρδελοτσαρκόβιοι και οι αδιάφοροι και φεύγουν. Παραμένει όποιος ή όποιοι πραγματικά ενδιαφέρονται. Και παίρνουν σειρά. Κι αυτό το σκηνικό συμβαίνει ξανά και ξανά μέσα στο 24ωρο. Και χωρίς απρόοπτα συνήθως.
Το μπουρδέλο λεπόν είναι ένα μαγαζί. Όπως τόσα και τόσα άλλα που λειτουργούν. Νόμιμα και παράνομα, ηθικά και ανήθικα. Το οποίο όμως απέχει παρασάγγας από το μαγαζάκι που δουλεύω εγώ. Κι αυτό επειδή το μαγαζάκι όπου περνώ τις βαρετές ώρες της ημέρας μου δεν έχει καμία τάξη ή σειρά. Όλα χύμα. Όλα κουτουρού. Ό,τι βρέξει ας κατεβάσει λέμε.
Στα τόοοοσα χρόνια που λειτουργεί, δεν έχει καταφέρει να στρώσει. Και όπως πάνε τα πράγματα, ούτε και θα προλάβει. Κι οι γνώμες εδώ μέσα είναι σαν τους κώλους. Όλοι έχουν από έναν. Ίσως αυτό να έφταιξε τελικά. Οι πολλοί κώλοι.
Η ανάληψη ευθύνης είναι κάτι άγνωστο εδώ. Κανείς ποτέ δε φταίει, και κανείς ποτέ δεν είναι αρμόδιος. Μόνιμη προτεραιότητα να πετάξουμε μακρυά την καυτή πατάτα. Και δε μας νοιάζει σε ποιανού την μάπα θα σκάσει. Και εννοείται ότι ποτέ δεν αποδίδονται ευθύνες. Χρονοδιαγράμματα, προθεσμίες, εγχειρήματα. Κινέζικα φαντάζουν. Οπότε βάσει όλων αυτών, νομοτελειακά δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να γίνουμε λειτουργικό μαγαζάκι. Εδώ ο άλλος λείπει έναν ολόκληρο μήνα, και κανείς δεν τον αντικαθιστά για οποιαδήποτε πίπα σκάσει όσο θα λείπει. Και κρέμεται μια ολόκληρη εταιρία από τ'αχαμνά του κάθε μαλάκα. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από όλη αυτή την κωλοκατάσταση. When in Rome, do as the Romans do.
Από την άλλη, δεν υπάρχει διάθεση να ψαχτώ για κάτι άλλο. Ειδικά αυτήν την εποχή. Η θερινή ραστώνη με έχει καταβάλλει. Δεν αντέχω καν στη σκέψη να αρχίσω να ψάχνομαι για άλλη δουλειά. Οπότε καλύπτω με αυτή την τοποθέτηση όσους ξυπνητζήδες πουν οτι αν δε μου αρέσει εδώ, να την πουλέψω με ελαφρά.
υγ-> Γαμώ τη ζέστη, γαμώ...
