Μιλάμε πως πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που στο άκουσμα της παραπάνω ευχής δε μελαγχολούν ή έστω δεν προβληματίζονται. Κι ας με περιμένει βαρύτατος χειμώνας. Το απεχθάνομαι τόσο το μισητό καλοκαίρι, που ήδη από τον 15αύγουστο αρχίζω και ανεβαίνω ψυχολογικά. Όπως αντίστοιχα άλλοι καταρρακώνονται. Τους λόγους τους έχω εξηγήσει παλαιότερα. Μην επαναλαμβάνομαι αδίκως και κουράζω.
Το περιμένω πως και πως το Φθινόπωρο. Είναι η αγαπημένη μου εποχή. Βέβαια οι κωλοζέστες θα συνεχιστούν και μέσα στον Σεπτέμβρη, αλλά για πόσο ακόμη; Στο χέρι τους είναι; Θα υποκύψουν κι αυτές στο μεγαλείο του επερχόμενου χειμώνα και θα πέσουν κι εκείνες με τη σειρά τους σε χειμερία νάρκη. Άντε γιατί αρκετά ανεχτήκαμε την περιβόητη και πολυδιαφημισμένη δήθεν θερινή ραστώνη. Την πλέον αντιδημιουργική εποχή του έτους.
Ποτέ δεν κατάλαβα τη σημασία του να ψήνεσαι σε μια παραλία κάτω από τον ντάλα ήλιο σαν μπέικον. Λες και ο τόνος του μαυρίσματος αποτελεί παράσημο για το πόσο καλά πέρασες ή το που πήγες στις ουάου και καλά διακοπές σου. Αυτή τη στιγμή γιορτάζω ήδη του τέλος του καλοκαιριού, κι ας θέλει καμιά δεκαριά ημέρες ακόμη επίσημα για να μας αφήσει. Έχοντας επιστρέψει προ ωρών στο κλεινόν άστυ, έχω αράξει στον καναπέ παρέα με το αγαπημένο παγωτό μου (σοκολάτα γάλακτος γνωστής Ελληνικής εταιρείας) και τον αθόρυβο κλιματισμό. Για εμένα αυτή η εικόνα αποτελούσε σκέψη ημερών στο νησί. Και πλέον λαμβάνει σάρκα και οστά.
Ακόμη και το νησί φαντάζει τόσο ξένο το καλοκαίρι. Με τον κάθε τραχανοπλαγιά και άσχετο που σκάει μύτη, και νομίζει ότι του ανήκει το ξερονήσι μόνο και μόνο επειδή κατάφερε να περάσει απέναντι το Κάβο Ντόρο σε μόλις μια ώρα (Cavo d'Oro για να μη νομίζετε πως δεν ξέρω πως γράφεται) και να κατέβει από το καράβι. Μόνο όποιος το επισκεφθεί χειμώνα μπορεί να καταλάβει πως μπερδεύεται η πραγματικότητα με τον μύθο σε αυτό τον τόπο. Τις υπόλοιπες εποχές σαν να κρύβονται οι νύμφες και τα στοιχειά από τους ξενόφερτους. "Τζια" ή άντε και "Κέα" για τους βάρβαρους, "Υδρούσσα" ή καλύτερα "Τετράπολις" για τους υποψιασμένους. Τη διαφορά δεν την κάνει η λέξη που χρησιμοποιεί ο καθείς για να προσδιορίσει κάποιο μέρος, αλλά η προσέγγιση που κρύβεται από πίσω.
Είχα καιρό να γράψω. Όχι επειδή στέρεψα ή κουράστηκα, αλλά επειδή ήθελα να ζυγίσω κάποια πραγματάκια. Τα οποία θα αναφέρω εν ευθέτω χρόνω. Όχι πως σας ενδιαφέρουν τόσο δηλαδής, απλά για να δικαιολογήσω την τριεβδομαδιαία απουσία μου τα αναφέρω.
Προς το παρόν παραμένω στον εορτασμό του δύοντος καλοκαιριού. Και όλων των παρελκόμενών του. Καλό χειμώνα νά'χουμε λεπόν και κυρίως καλό φθινόπωρο (επιτέλους)!
υγ-> δεν ανεβάζω εικονίτσες και μαλακίτσες επειδή βαριέμαι ολίγον.
