.
Awakenings. Τρομερή ταινία. Αν και έχουν περάσει 20+ χρόνια από τότε που γυρίστηκε, τη βλέπω ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Δεν ξέρω τι ακριβώς με ωθεί σ'αυτό, μάλλον η αλληγορία που εισπράττω παρακολουθώντας την. Με Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Ρόμπιν Γουίλιαμς 20 χρόνια νεότερους, είναι πρόκληση να τη δει κάποιος ξανά και ξανά.
Η ιστορία έχει ως εξής: ένας γιατρουδάκος (Γουίλιαμς) ασχολείται με μια περίπτωση ασθενών σε ημικωματοειδή κατάσταση. Τελείως κατατονικοί, σαν λοβοτομημένοι. Χάρη σε ένα συνδυασμό χημικών φαρμάκων, καταφέρνει να τους επαναφέρει έναν-έναν στην τρέχουσα πραγματικότητα, με πρώτο και καλύτερο τον Λέοναρντ (Ντε Νίρο). Τους ξαναδίνει ζωή εν προκειμένω, μετά από χρόνια "απουσίας" τους. Κάποιοι από αυτούς βρίσκονταν για δεκαετίες σε αυτόν τον λήθαργο, έχοντας απωλέσει τα θεωρητικώς καλύτερα χρόνια τους. Και με τη συνδρομή του ιατρού Σέγιερ προσπαθούν να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος, τα χαμένα νιάτα.
Όλα βαίνουν καλώς, μέχρι που ο πρώτος ασθενής που θεραπεύτηκε - ο Ντε Νίρο - αρχίζει να ρετάρει. Κι αυτό που έτρεμαν όλοι, αρχίζει να αποκτά σάρκα και οστά. Σιγά-σιγά ακολουθούν και οι λοιποί ασθενείς, τσακίζοντας τα όνειρα και τις ελπίδες όλων για μόνιμη ίαση. Όσες προσπάθειες κι αν καταβάλει ο ιατρός, δεν επιφέρουν αποτέλεσμα. Οι ασθενείς του ανέβηκαν στην επιφάνεια από την άβυσσο, αλλά επέστρεψαν στο μαύρο σκοτάδι του βυθού μόλις λίγο καιρό μετά.
Πρόκειται για αληθινή ιστορία που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη, με εκπληκτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών της. Και πραγματεύεται το σκληρότερο παιχνίδι της Μοίρας, το να σου δίδεται η ελπίδα, και αίφνης να σου αφαιρείται. Πόσω μάλλον όταν αφορά (σ)την ίδια σου τη ζωή.
Ακολουθεί χαρακτηριστικός διάλογος της ταινίας:
"- Είστε καλός άνθρωπος, γιατρέ..."
"- Πώς μπορεί να είναι κάποιος καλός, όταν δίνει ζωή μόνο και μόνο για να την πάρει πίσω;""- Όλοι μας κάθε μέρα δίνουμε ζωή στους άλλους και την παίρνουμε ξανά πίσω..."
"- Γιατί αυτό δεν με παρηγορεί;"
"- Επειδή είστε καλός άνθρωπος..."
Κάτι τέτοια "ξυπνήματα" βιώνω κι εγώ. Υπάρχουν στιγμές, περίοδοι, φάσεις κατά τις οποίες νιώθω σαν να ξυπνώ από το δικό μου λήθαργο. Σαν να ανοίγω τα μάτια μετά από ένα βαθύ ύπνο. Σαν να ξεφεύγω από την πραγματικότητα και να γυρνώ πίσω στο χρόνο, σε πιο ανέμελες εποχές ή συμπεριφορές. Και για λίγο να νιώθω "ζωντανός". Βέβαια αυτό είναι παροδικό και μετά από λίγο επιστρέφω στη ρουτίνα. Αυτές οι αποδράσεις όμως είναι ο λόγος που ακόμη βρίσκομαι σε ψυχική και πνευματική ισορροπία. Αυτές οι "ζωντανές στιγμές" που ξεκλέβω με γεμίζουν και τις εκτιμώ ιδιαίτερα. Άποψή μου.
Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να επαναφορτίζω τις μπαταρίες μου. Άλλοι σίγουρα θα έχουν άλλους τρόπους, ίσως λιγότερο πολύπλοκους. Στη δική μου περίπτωση πάντως δουλεύει αρκετά καλά το σύστημα. Μέχρι τώρα τουλάχιστον.
Λένε ότι για να πέσει ένα αεροπλάνο, χρειάζεται ένας συνδυασμός γεγονότων και βλαβών. Τα σύγχρονα μεταλλικά πουλιά δεν πέφτουν για έναν λόγο μόνο. Πρέπει να σκάσουν διάφορα μαζεμένα για να συμβεί το κακό. Το ίδιο πιστεύω συμβαίνει με τον καθένα μας. Ένας λόγος, μια αφορμή δε φτάνει για να καταρρεύσει κάποιος. Πρέπει να υφίσταται μια αλληλουχία αιτιών και αφορμών για να "πέσει" αντίστοιχα κάποιος. Οπότε κρίνεται επιτακτική η ανάγκη ο καθείς να μπαίνει στο υπόστεγό του για βαριά και εκτεταμένη συντήρηση, όπως κι αν το αντιλαμβάνεται αυτό. Αρκεί να του μηδενίζει αυτή η συντήρηση το κοντέρ για ακόμη περισσότερα ταξίδια.
υγ-> αντίο, καλέ μας άνθρωπε! Σ'ευχαριστώ.
