.
Έχουν περάσει σχεδόν 4 χρόνια από τότε που άλλαξα μέρος διαμονής. Από τα νότια προάστια της Αθήνας, σε κάποια συνοικία του Δήμου Αθηναίων που θεωρείται ακόμη ποιοτική. Βέβαια αυτό το "ποιοτική" σηκώνει αρκετή κουβέντα. Θυμίζει φανταράκια που μιλάνε για "καλές" μονάδες στον στρατό ξηράς. Μα, ρε φίλε, δεν υπάρχουν καλές μονάδες στον στρατό, σε σύγκριση με την αεροπορία και το ναυτικό.
Δε μου αρέσει τίποτα εδώ. ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. Τόσα χρόνια και δεν έχω προσαρμοστεί ακόμη. Κι ούτε πρόκειται βέβαια. Χαλιέμαι αφάνταστα από την ώρα που πλησιάζω την περιοχή, μέχρι και να ξαναπομακρυνθώ απ'αυτή. Ξύπναγα και έβλεπα τον Σαρωνικό, ξυπνάω και βλέπω τις απέναντι πολυκατοικίες. Οι οποίες κουβαλούν και κάποιες δεκαετίες στην πλάτη τους. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Στην παλιά γειτονιά περπάταγα. Έφευγα για τις καθημερινές ανάγκες με τα πόδια. Ακόμη κι αν χρειαζόταν να περπατήσω κανα χιλιόμετρο μακρυά. Μπορούσες να το κάνεις αυτό. Μεγάλα, άνετα και καλοφτιαγμένα πεζοδρόμια ευθύνονταν γι'αυτό. Και σίγουρα πετύχαινα και μερικούς γνωστούς στο δρόμο, γεγονός που μείωνε την αίσθηση της διαδρομής. Εδώ δεν ισχύει τίποτα από αυτά. Το πεζοδρόμιο στην καλύτερη περίπτωση είναι κανα μέτρο φαρδύ (αν υπάρχει κιόλας πεζοδρόμιο), το οποίο συνήθως είναι κατειλημμένο από αναρίθμητα αυτοκίνητα. Στην προκειμένη περίπτωση δε μιλάμε μόνο για χρήση και κατάχρηση του δρόμου από τα οχήματα, αλλά και του πεζοδρομίου. Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι δρόμοι είναι στενοί μονόδρομοι που με το ζόρι χωρά αυτοκίνητο, καταλαβαίνετε τι οδύσσεια είναι για μια μάνα να πάρει το μωρό της με το καρότσι για να πάει στο φούρνο.
Για να μη μιλήσω για τις ατελείωτες ανηφόρες-κατηφόρες. Ακόμη κι οι κατηφόρες είναι ζόρικες, μια και λόγω απότομης κλίσης διαρκώς παλεύεις για να μείνεις όρθιος. Και βεβαίως μέρες που έχει βρέξει δεν αποπειράσαι να βγεις να περπατήσεις. Η διαδρομή μέχρι το ΚΑΤ δεν είναι ευχάριστη.
Το κυριότερο θέμα μου είναι οι άνθρωποι. Υφίσταται τεράστια διαφορά. Στη φιλοσοφία, στην ηθική, στην καθημερινότητα. Έτσι όπως είναι τα κτίσματα και οι δρόμοι, δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις έριδες με τους διπλανούς. Και βεβαίως ο γράφων δεν εξαιρείται. Περισσότερο αυτό μου έχει στοιχίσει. Ότι έχοντας να αντιμετωπίσεις νεάτερνταλς, υποβαθμίζεσαι στο επίπεδό τους για να ανταπεξέλθεις. Κι αυτό επειδή αν δεν ασχοληθείς το θεωρούν αδυναμία. Οπότε ανωτερότητες εδώ δεν παίζουν. Αν το παίξεις ανώτερος και αδιαφορήσεις, θα σε πηδήξουν.
Στην προηγούμενη γειτονιά σε ένα οικοδομικό τετράγωνο έμεναν σχεδόν όσοι μένουν σε μια πολυκατοικία εδώ. Εντάξει, μπορεί να υπερβάλλω ολίγον, αλλά η πραγματικότης δεν απέχει ιδιαίτερα. Η τόση εγγύτητα μεταξύ των κτηρίων, δημιουργεί ένα κλειστοφοβικό συναίσθημα. Σίγουρα αυτές οι γειτονιές δεν ενδείκνυνται για άτομα με τέτοια φοβία. Επίσης το ίδιο ισχύει και για αγοραφοβικούς, μια και σε ακτίνα 100 μέτρων διαμένουν στάνταρ χίλια άτομα.
Σ'αυτόν τον "μεσαίωνα" δε με έφεραν με το ζόρι. Επιλογή μου ήταν ώστε να είναι κοντά οι παππούδες για να κρατούν τα μικρά. Όπως κάνουν αρκετά σύγχρονα ζευγάρια. Αυτό βέβαια αποτελεί ένα είδος διελκυστίνδας. Όπου από τη μια πλευρά αποφεύγεις να φροντίζουν ξένοι τα μικρά σου, από την άλλη όμως υποβαθμίζεις την ποιότητα ζωής τους. Ούτε ποδήλατο δεν θα μπορούν να κάνουν.
Το μόνο παρήγορο στην όλη υπόθεση, είναι ότι ο χώρος εργασίας μου απέχει κανα 15λεπτο απόσταση. Κι ακόμη κοντύτερα το κέντρο της Αθήνας, όπου τόσο μου αρέσει να βολτάρω. Ή μάλλον μου άρεσε, αφού δύσκολα συναντάς κάποιον να μιλά ελληνικά στο δρόμο πλέον. Και δεν είναι η γλώσσα που κάνει τη διαφορά, αλλά η καφρίλα που έφεραν μαζί τους από την ασία και την αφρική και θέλουν να την κάνουν μόδα κι εδώ.
Τέσπα, σε επόμενη ανάρτηση αυτό. Μέχρι τότε, ελπίζω να έχω κερδίσει το τζόκερ και να έχω μετακομίσει*.
*λέμε και καμιά μαλακία (ακόμη) για να περνά η ώρα.
Έχουν περάσει σχεδόν 4 χρόνια από τότε που άλλαξα μέρος διαμονής. Από τα νότια προάστια της Αθήνας, σε κάποια συνοικία του Δήμου Αθηναίων που θεωρείται ακόμη ποιοτική. Βέβαια αυτό το "ποιοτική" σηκώνει αρκετή κουβέντα. Θυμίζει φανταράκια που μιλάνε για "καλές" μονάδες στον στρατό ξηράς. Μα, ρε φίλε, δεν υπάρχουν καλές μονάδες στον στρατό, σε σύγκριση με την αεροπορία και το ναυτικό.Δε μου αρέσει τίποτα εδώ. ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. Τόσα χρόνια και δεν έχω προσαρμοστεί ακόμη. Κι ούτε πρόκειται βέβαια. Χαλιέμαι αφάνταστα από την ώρα που πλησιάζω την περιοχή, μέχρι και να ξαναπομακρυνθώ απ'αυτή. Ξύπναγα και έβλεπα τον Σαρωνικό, ξυπνάω και βλέπω τις απέναντι πολυκατοικίες. Οι οποίες κουβαλούν και κάποιες δεκαετίες στην πλάτη τους. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Στην παλιά γειτονιά περπάταγα. Έφευγα για τις καθημερινές ανάγκες με τα πόδια. Ακόμη κι αν χρειαζόταν να περπατήσω κανα χιλιόμετρο μακρυά. Μπορούσες να το κάνεις αυτό. Μεγάλα, άνετα και καλοφτιαγμένα πεζοδρόμια ευθύνονταν γι'αυτό. Και σίγουρα πετύχαινα και μερικούς γνωστούς στο δρόμο, γεγονός που μείωνε την αίσθηση της διαδρομής. Εδώ δεν ισχύει τίποτα από αυτά. Το πεζοδρόμιο στην καλύτερη περίπτωση είναι κανα μέτρο φαρδύ (αν υπάρχει κιόλας πεζοδρόμιο), το οποίο συνήθως είναι κατειλημμένο από αναρίθμητα αυτοκίνητα. Στην προκειμένη περίπτωση δε μιλάμε μόνο για χρήση και κατάχρηση του δρόμου από τα οχήματα, αλλά και του πεζοδρομίου. Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι δρόμοι είναι στενοί μονόδρομοι που με το ζόρι χωρά αυτοκίνητο, καταλαβαίνετε τι οδύσσεια είναι για μια μάνα να πάρει το μωρό της με το καρότσι για να πάει στο φούρνο.
Για να μη μιλήσω για τις ατελείωτες ανηφόρες-κατηφόρες. Ακόμη κι οι κατηφόρες είναι ζόρικες, μια και λόγω απότομης κλίσης διαρκώς παλεύεις για να μείνεις όρθιος. Και βεβαίως μέρες που έχει βρέξει δεν αποπειράσαι να βγεις να περπατήσεις. Η διαδρομή μέχρι το ΚΑΤ δεν είναι ευχάριστη.
Το κυριότερο θέμα μου είναι οι άνθρωποι. Υφίσταται τεράστια διαφορά. Στη φιλοσοφία, στην ηθική, στην καθημερινότητα. Έτσι όπως είναι τα κτίσματα και οι δρόμοι, δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις έριδες με τους διπλανούς. Και βεβαίως ο γράφων δεν εξαιρείται. Περισσότερο αυτό μου έχει στοιχίσει. Ότι έχοντας να αντιμετωπίσεις νεάτερνταλς, υποβαθμίζεσαι στο επίπεδό τους για να ανταπεξέλθεις. Κι αυτό επειδή αν δεν ασχοληθείς το θεωρούν αδυναμία. Οπότε ανωτερότητες εδώ δεν παίζουν. Αν το παίξεις ανώτερος και αδιαφορήσεις, θα σε πηδήξουν.Στην προηγούμενη γειτονιά σε ένα οικοδομικό τετράγωνο έμεναν σχεδόν όσοι μένουν σε μια πολυκατοικία εδώ. Εντάξει, μπορεί να υπερβάλλω ολίγον, αλλά η πραγματικότης δεν απέχει ιδιαίτερα. Η τόση εγγύτητα μεταξύ των κτηρίων, δημιουργεί ένα κλειστοφοβικό συναίσθημα. Σίγουρα αυτές οι γειτονιές δεν ενδείκνυνται για άτομα με τέτοια φοβία. Επίσης το ίδιο ισχύει και για αγοραφοβικούς, μια και σε ακτίνα 100 μέτρων διαμένουν στάνταρ χίλια άτομα.
Σ'αυτόν τον "μεσαίωνα" δε με έφεραν με το ζόρι. Επιλογή μου ήταν ώστε να είναι κοντά οι παππούδες για να κρατούν τα μικρά. Όπως κάνουν αρκετά σύγχρονα ζευγάρια. Αυτό βέβαια αποτελεί ένα είδος διελκυστίνδας. Όπου από τη μια πλευρά αποφεύγεις να φροντίζουν ξένοι τα μικρά σου, από την άλλη όμως υποβαθμίζεις την ποιότητα ζωής τους. Ούτε ποδήλατο δεν θα μπορούν να κάνουν.
Το μόνο παρήγορο στην όλη υπόθεση, είναι ότι ο χώρος εργασίας μου απέχει κανα 15λεπτο απόσταση. Κι ακόμη κοντύτερα το κέντρο της Αθήνας, όπου τόσο μου αρέσει να βολτάρω. Ή μάλλον μου άρεσε, αφού δύσκολα συναντάς κάποιον να μιλά ελληνικά στο δρόμο πλέον. Και δεν είναι η γλώσσα που κάνει τη διαφορά, αλλά η καφρίλα που έφεραν μαζί τους από την ασία και την αφρική και θέλουν να την κάνουν μόδα κι εδώ.
Τέσπα, σε επόμενη ανάρτηση αυτό. Μέχρι τότε, ελπίζω να έχω κερδίσει το τζόκερ και να έχω μετακομίσει*.
*λέμε και καμιά μαλακία (ακόμη) για να περνά η ώρα.
