.
Το τελευταίο διάστημα το παίρνω απόφαση όλο και περισσότερο. Παλαιότερα δεν καταλάβαινα τη διαφορά. Ή για να είμαι ακριβέστερος, δεν έδινα σημασία στα σημάδια. Μάλλον η νεανική αλαζονεία ήταν υπεύθυνη γι'αυτό. Πλέον και να θέλω να τα αποφύγω δε μπορώ. Δεν έχω τα περιθώρια για κάτι τέτοιο. Δεν είναι επιλογή μου.
Πάνε σχεδόν είκοσι χρόνια από τότε που τελείωσα το σχολείο. Η μικρή μου ήδη φτάνει τα δυόμιση. Από μωρό και νήπιο, γίνεται παιδάκι. Ο χρόνος από καλύτερος γιατρός και κριτής τόσα χρόνια, πλέον γίνεται εχθρός. Χάνω σημαντικό σύμμαχο ζωής σιγά-σιγά.
Το μεγαλύτερο σοκ είναι οι γονείς μου. Έχοντας μετοικήσει σε άλλη γειτονιά, δεν τους βλέπω όσο συχνά τους έβλεπα. Με αποτέλεσμα κάθε φορά που τους βλέπω (2-3 φορές το μήνα μάξιμουμ) να είναι αισθητά τα σημάδια του χρόνου επάνω τους. Γερνάνε αυτοί και μεγαλώνουμε εμείς. Το χειρότερο όλων όμως δεν είναι τα σωματικά σημάδια που αφήνει ο χρόνος επάνω τους, αλλά τα πνευματικά. Η σπιρτάδα και η ευγλωττία δίνουν τη θέση τους σε υποδεέστερα χαρακτηριστικά. Παρακμιακά.
Την τελευταία φορά λεπόν που τους είδα, έκατσα και τους παρατήρησα προσεκτικά. Όπως αποδείχθηκε, μάλλον είχα καιρό να το κάνω. Στο νου μου τα πρόσωπά τους ήταν τουλάχιστον 5-10 χρόνια νεότερα απ'ότι σήμερα. Περιεργάστηκα κάθε ρυτίδα και σημάδι στη φάτσα τους. Όπως επίσης και τα χέρια τους. Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό.
Ξαφνικά μου φάνηκαν και οι δύο γέροι. Άγνωστοι. Στενάχωρο που το λέω αυτό, αλλά έτσι ένιωσα. Και βεβαίως οι άσχημες σκέψεις αμέσως μου καρφώθηκαν στο νου. Για πόσο θα είναι ακόμη τριγύρω; Πέντε χρόνια; Δέκα; Σύμφωνοι ότι και μετά τη μετάβασή τους θα είναι κοντά μου, έστω νοητά στο μυαλό μου, αλλά όπως και να το κάμεις δεν είναι το ίδιο πράγμα. Και ταιριάζει απόλυτα εδώ πως κάτι το εκτιμάς πραγματικά μόνο όταν το χάνεις.
Στα λατινικά υφίσταται ένα ρητό: nascentes morimur. Όπερ Ελληνιστί σε ελεύθερη μετάφραση: πεθαίνουμε από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Κι όντως έτσι έχουν τα πράγματα. Αυτός είναι και ο λόγος που δε μου αρέσει να κάνω δώρο ανθοδέσμες. Πρόκειται για λουλούδια που έχουν κοπεί και που όσο και να τα αφήσεις στο βάζο με το νερό, νομοτελειακά θα πεθάνουν. Γιατί να δωρήσω κάτι που στην ουσία είναι νεκρή φύση; Έστω και με καθυστερημένη κατάληξη; Γι'αυτό προτιμώ τον βασιλικό. Αν και τελευταία ούτε μ'αυτόν τα πάω καλά.
Ως κλασικός υιός, είχα χρόνια (χρό-νι-α, όχι χρό-νια) κόντρα με τον πατέρα μου. Από την άλλη η μάνα μου συνήθως ήταν ο αποδέκτης των ξεσπασμάτων μου, για να αναρριχηθώ εγώ ως το πρωτεύον αρσενικό της οικογένειας. Μια και θεωρούσα ότι η χειραγώγηση εκείνης αποτελούσε το βαρόμετρο της κυριαρχίας. Ό,τι νά'ναι δηλαδή.
Πλέον τα έχω βρει απόλυτα μαζί τους. Ως φαίνεται, στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχαμε σοβαρό πρόβλημα. Κι οι πιο αγαπημένοι δυναμικοί χαρακτήρες αν συμβιώσουν θα αρπαχτούν. Αυτό δηλώνει υγεία. Κανείς δεν υποτάσσεται-καταπιέζεται.
Θα μου λείψουν απίστευτα όταν συμβεί το απευκταίο. Και παραπάνω πιθανότατα.
