.
Σαν σήμερα-τέτοια ώρα-15 χρόνια πίσω, το ΠΝ 21 ήταν ήδη στο βυθό του Αιγαίου. Η τελευταία μεγάλη Ελληνοτουρκική κρίση είχε κορυφωθεί και άρχιζε σιγά-σιγά να εκτονώνεται. Το "ευχαριστούμε τους αμερικάνους" στη βουλή ενός μικρού πρωθυπουργού ήταν η καρατόμηση ενός έθνους που έχει δείξει πως δε φοβάται τίποτα. Τράνος μάρτυς αυτού η Ιστορία του τόπου. Αυτές οι τρεις λέξεις θα έκαναν χιλιάδες κόκκαλα επιφανών προγόνων μας να τρίζουν στους τάφους τους.
Η κρίση των Ιμίων με βρήκε να υπηρετώ στο αεροδρόμιο της Λήμνου. Επανδρωμένο κατά πλειοψηφία από βορειοελλαδίτες, όπου εκεί "έκαναν" το εξάμηνο της παραμεθορίου. Για τους Αθηναίους και λοιπούς μετάθεση εκεί θεωρούνταν δυσμενής. Κι η συνέχεια για εμένα ήταν ανάλογη. Μάλλον λόγω ανήσυχων νιάτων μου.
Η χώρα έφτασε κυριολεκτικά στο παρά πέντε πριν την ένοπλη σύγκρουση με τους αγαπημένους μας γείτονες. Το αν έπρεπε να αντιπαρατεθούμε θα το κρίνουν οι ιστορικοί. Πάντως τις συνέπειες της μη σύγκρουσης τις πληρώνουμε καθημερινά. Οι μογγόλοι σουλατσάρουν σε ολόκληρο το Αιγαίο, επιφάνεια και αέρα.
Παρακολουθώντας στην τηλεόραση τα τεκταινόμενα, καταλαβαίναμε ότι το όλο θέμα ήταν σοβαρό. Η κλιμάκωση ήταν απότομη (τουλάχιστον έτσι μας φάνηκε), και ξέραμε ότι άμεσα θα μας επηρέαζε. Κι έτσι συνέβη. Από το πρωί της 29ης Ιανουαρίου ήμασταν σε πολεμική ετοιμότητα. Πραγματική, όχι εικονική όπως στις ασκήσεις.
Κάποιοι κατάλαβαν περισσότερο από άλλους πόσο κοντά φτάσαμε στο μπαμ. Ως στρατηγικό νησί, είναι παραπάνω από βέβαιο ότι θα χτυπιόταν τα πρώτα λεπτά της σύγκρουσης. Έχοντας λάβει τις θέσεις διασποράς μας, ξέραμε ότι ήταν απλά θέμα χρόνου να αρχίσει το πανηγύρι. Η ψυχολογία εκείνη τη στιγμή είναι ο καθοριστικός παράγοντας που θα κρίνει αν θα φανείς αντάξιος της κατάστασης ή θα δειλιάσεις.
Με την αδρεναλίνη να ρέει άφθονη εκείνες τις ώρες, εκτυλίχθηκαν διάφορα περιστατικά. Κάποιοι δεν άντεξαν. Ο Κ.Δ. ο οποίος ήταν σειρούλα μου ήταν ένας εξ αυτών. Μόλις δυο μήνες μετά τα Ίμια πήρε απολυτήριο Ι5 ψυχολογικό, και όπως μαθαίνω, από τότε μπαινοβγαίνει στο Δρομοκαΐτειο. Του στοίχισε για την υπόλοιπη ζωή του όσαν έλαβαν χώρα εκείνες τις ώρες.
Το βράδυ της 30ης προς 31ης Ιανουαρίου 1996, είχε παλιόκαιρο σε ολόκληρη τη χώρα. Ειδικά στο Αιγαίο είχε δυνατούς βοριάδες με βροχή. Αν και ώρες ολόκληρες εκτεθειμένος σε τέτοιο καιρό, το αν θα βραχείς μέχρι το κόκκαλο ή αρπάξεις πνευμονία είναι το λιγότερο που σε απασχολεί. Έχοντας γεμίσει και απασφαλίσει το ηρωικό G3Α4, το μόνο που είχα να κάνω ήταν να περιμένω χωμένος σε ένα όρυγμα με το νερό μέχρι το γόνατο.
Είναι η μοναδική φορά στη ζωή μου που είχα την πολυτέλεια του χρόνου και της αυτοσυγκέντρωσης να κάτσω να αξιολογήσω τα 21 χρόνια παρουσίας μου στον πλανήτη. Η ιδέα πως σύντομα πιθανότατα θα κοβόταν το νήμα της ζωής μου, με έσπρωξε να δω προσγειωμένα αρκετά πράγματα που τα αντιλαμβανόμουν διαφορετικά. Εκεί πρωτοκατάλαβα ότι στραβά αρμένιζα.
Το κρύο, η βροχή, ο άνεμος, ο φόβος, η αγωνία για το τι επρόκειτο να συμβεί, η αδρεναλίνη, η πείνα, η νοσταλγία για τα δικά μου πρόσωπα, όλα αυτά συνέβαλλαν σε ένα διαρκές τρέμουλο σ'ολόκληρο το σώμα. Ένα τρέμουλο όχι ενοχλητικό, αλλά επιθυμητό. Ένα τρέμουλο που χάρη σε αυτό να καταλαβαίνω ότι παραμένω ξύπνιος, κι ότι όλες οι εικόνες που πέρναγαν από μπροστά μου δεν ήταν όνειρα. Ή τουλάχιστον όνειρα που έβλεπα ξύπνιος και όχι εν υπνώσει.
Εκείνες τις στιγμές έκανα τις διαπραγματεύσεις μου με τον θεό. Όποιος κι αν είναι αυτός. Δεσμευόμουν για πράγματα που θα αλλάξω, υποσχόμενος ό,τι πέρναγε από το χέρι μου για να τη γλυτώσω. Εκείνες της στιγμές της αγωνίας και του φόβου ένιωθες κοντά σου το θεό. Απλά δεν ήξερες αν ήταν με το μέρος σου ή όχι.
Νωρίς τα ξημερώματα πέρασε εποχούμενο περίπολο που μοίραζε πυρομαχικά και ό,τι φαγώσιμο υπήρχε στη μονάδα. Εκείνοι ενημέρωσαν πως κατέπεσε Ελληνικό ελικόπτερο, και οι δικοί μας χτύπησαν τουρκική φρεγάτα σε αντίποινα. Στο άκουσμα αυτών ήταν ευνόητο ότι η σύρραξη ήταν βέβαιη. Από εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε επιστροφή. Τα βλέμματα όλων ήταν πλέον στραμμένα στον κατάμαυρο ουρανό -όπου η βροχή σε χτύπαγε με μανία στο πρόσωπο- για τους τούρκους μουσαφίρηδες αλεξιπτωτιστές.
Όπως έγραψε η Ιστορία, τίποτε άλλο δε συνέβη. Ούτε και χτυπήθηκε η φρεγάτα Γιαβούζ όπως ακούστηκε ράδιο-αρβύλα. Αποτέλεσμα της κρίσης των Ιμίων, τρία δικά μας παλικάρια νεκρά, και ένα έθνος βαρύτατα τραυματισμένο ψυχολογικά. Μερικές φορές είναι βαρύτερη η ειρήνη από τον πόλεμο. Για όσους ήταν έτοιμοι για την υπέρτατη θυσία, η βαθιά ανακούφιση ακολουθήθηκε από πικρία και αίσθημα προδοσίας.
3 ακόμη στο πάνθεον των Ελλήνων Ηρώων.
