.
Επιτέλους μια άσπρη μέρα. Έστω και καιρικά. Διότι αν περιμέναμε κάτι άλλο, σωθήκαμε. Σήμερα κατάλαβα για τα καλά τι σημαίνει να έχεις το κράτος συνέταιρο στην τσέπη σου. Ειδικά αν είσαι φουκαράς μισθωτός όπως η αυτού εξοχότης μου. Δε πα'να κάνεις παιδιά, να είσαι σωστός και νόμιμος και κυρίως ειλικρινής, τους μισθωτούς και συνταξιούχους βάζουν πάντα στο μάτι. Τα εύκολα θύματα. Κάτι σαν την νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου των φράγκων, ή τη σφαγή των Τούτσι από τους Χούτου στη Ρουάντα. Δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν είναι τυχαίο που πάνω από το μισό της εθνικής φορολογίας επιβάλλεται στις προαναφερθείσες ομάδες.
Λένε πως αν δεν μπορείς να το αποφύγεις, τουλάχιστον απόλαυσέ το. Αυτό βρίσκει εφαρμογή παντού, σε πολλές εκφάνσεις της ζωής. Κι η μοναδική εκδοχή απόλαυσης που παρέχεται πλέον, είναι η επιλογή του τρόπου εκτέλεσης. Επειδή λεπόν το αίμα λερώνει και δε βγαίνει κι εύκολα, αν ήταν να με ξαποστείλουν, θα επέλεγα τη γκαρότα. Ούτε λαιμητόμο-καρμανιόλα, ούτε αγχόνη, ούτε εκτελεστικό απόσπασμα. Βέβαια υπάρχουν κι άλλοι λιγότερο επίπονοι τρόποι, αλλά η συγκεκριμένη μέθοδος εκτέλεσης προσφέρει έναν ιδιαίτερο οξύ ηδονικό πόνο κατά την τέλεσή της. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί εκτελεσθέντες κατ'αυτόν τον τρόπο φεύγουν με το χαμόγελο στα χείλη.
Το θέμα είναι ότι τα άπλυτα της κάθε κυβέρνησης και της κάθε διοίκησης, πάντα βγαίνουν με τους επόμενους στη φόρα. Τα κακώς κείμενα του χοντρού βγήκαν στη φόρα από τον τζέφρι, και του κοντοπούτανου από τους διαδόχους του. Δε μένει αμφιβολία ότι η τώρινη κυβέρνηση - η χειρότερη όλων - θα έχει προβεί σε εγκλήματα κατά του λαού. Ήδη πολλές φωνές ακόμη κι από το κυβερνητικό στρατόπεδο σκούζουν για απίστευτες ατασθαλίες και σκοτεινά σημεία της διακυβέρνησης. Μα για ποια διακυβέρνηση μιλάμε; Για την παράδοση της χώρας στην τρόικα στην ουσία.
Μέχρι τότε ο τζέφρι λογικά θα είναι επικεφαλής κάποιου διεθνούς οργανισμού (λέτε του ΟΗΕ;), απολαμβάνοντας όλα αυτά για τα οποία κοπιάζει τώρα. Ο τόσο "αθώος" γιωργάκης, "το παιδί της αλλαγής". Μια χαρά το πάει το όλο θέμα. Στην υγειά των κουτών που δε σκαμπάζουν τι παίζεται με την πάρτη του. Που δε χαμπαριάζουν ρόλους και κίνητρα.
Δεν υπάρχει ωραιότερο θέαμα από το να μπαίνει η άνοιξη με χιόνια, και το καλοκαίρι με βροχές. Παρενθέσεις ώστε να ξεγελιέται το μυαλό ότι το καλοκαίρι αργεί. Δυστυχώς όμως δεν κρατεί για πολύ. Πάλι εδώ θά'ναι, προκαλώντας τα μύρια όσα για πολλοστή φορά.
Μείνε μακρυά, ρε καλοκαίρι...
