.
Για εισαγωγή, να αναφέρω ότι όλα είναι καλά, γι' αυτό και ποστάρω το συγκεκριμένο, έτσι για το ξεκαύλωμα περισσότερο, ήθελα να τα πω μήνες.
1η Μαρτίου απογευματάκι, τράκαρα τον Μ στο μετρό, ίδιο βαγόνι και μία πόρτα απόσταση. Δεν ξέρω αν κατάλαβε ότι δεν ήμουν και πολύ καλά κατά τη διάρκεια της στιχομυθίας περί μεταναστών, εν μέσω πλήθους. Σόρι φιλαράκι, δεν φταις εσύ. Είχα μάθει ότι έχω λέμφωμα, δηλαδή καρκίνο στο λεμφοποιητικό σύστημα του αίματος, μία ωρίτσα νωρίτερα, και προσπαθούσα να το χωνέψω.
Ακολούθησε άμεσα εγχείριση για να βγει ένα καλό κομμάτι κρέας (όχι ΑΑΑ ποιότητας) και έξι πακέτα χημικά από αυτά που όποιο κουνούπι κάνει το λάθος, βλέπει τον Αγιο Πέτρο του είδους του. Ταυτόχρονα, αλλαγή αντιμετώπισης των πάντων, χαλάρωση, κόψιμο άσκοπων νεύρων και αντιπαραθέσεων, διατροφή σε mode Σαρακοστής κτλ.
Σήμερα το πρωί πήρα το PET-CT που έδειξε ότι όλα είναι καθαρά (πάει να πει «μη ανιχνεύσιμα» και άρα την επόμενη 5ετία κρατάμε την ανάσα μας. Ολα καλά και τα συγχαρητήρια στο σεφ που σέρβιρε τη θεραπεία (αχρείαστος νά 'ναι).
Ο λόγος του ποστ ωστόσο είναι το ιστορικό.
Είχα λοιπόν το καλοκαίρι του 2007 βγάλει μία μικρή μαλακία στο λαιμό, σαν μπαλάκι διαμέτρου 2-3 εκατοστών. Πήγα στο Γεννηματάς (και μάλιστα με οικογενειακό φίλο γιατρό σαν σύνδεσμο, έγινε υπερηχοτομογράφημα και η διάγνωση ήταν Βραγχιακή κύστη. Ο διευθυντής της ΩΡΛ κλινικής μου είπε επί λέξει «δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, αν μεγαλώσει, πονέσει ή σε ενοχλήσει για αισθητικούς λόγους το βγάζουμε όποτε θες, αλλιώς είναι αδρανές». Πήρα αντιβιώσεις, εξαφανίστηκε με τη δεύτερη.
Εμφανίστηκε ξανά το φθινόπωρο του 2007, οπότε το αντιμετώπισα επιτυχώς, εμφανίστηκε το καλοκαίρι του 2008, το ίδιο, εμφανίστηκε το καλοκαίρι του 2009, αλλά αυτή τη φορά δεν εξαφανίστηκε. Μάλιστα, από το Νοέμβριο πήρε να φουσκώνει, σαν να λέμε. Με δύο πιτσιρίκια και δουλειά, είπα να το κοιτάξω την Ανοιξη, για να μην πήξει η γυναίκα τελείως, και τα άλλα είναι ιστορία.
Μόνο που ο τύπος του λεμφώματος, ιδιαίτερα επιθετικός, δεν δικαιολογούσε την εμφάνιση το 2007 και να είμαι ακόμη ζωντανός. Την απάντηση την πήρα από... ερώτηση, σε κάποιο από τα ιστορικά που μου πήραν. «Περάσατε κάποια πολύ μεγάλη στενοχώρια ή άγχος τα τελευταία 2-3 χρόνια; ». Απάντησα αυθόρμητα όχι, μια χαρά, κτλ.
Και όταν πήγα σπίτι, κατάλαβα ότι είχα απωθήσει από τη μνήμη μου τελείως το μανίκι που τραβήξαμε πέρυσι την Μεγάλη Εβδομάδα με τον μικρό, στις εντατικές του Αγλαΐα Κυριακού, με την παλινδρόμηση. Και θυμήθηκα ότι έλεγα και τότε ότι η φάση εξελίχθηκε τόσο γρήγορα, που τις ημέρες της πλήρους άγνοιας για το τι έχει το παιδί και πόσο σοβαρό είναι δεν είχα την πολυτέλεια να ξεσπάσω. Και μετά που όλα πήγαν καλά δεν είχα λόγο. Οπως είπα τότε, είναι σαν όλη αυτή η ένταση να έχει κάτσει κάπου μέσα μου σαν πέτρα και να μην βγήκε. Ε, την έβγαλε ο χειρούργος ένα χρόνο μετά.
Το παληκάρι που μου άνοιξε τα μάτια ήταν δεκαετίες στη Γερμανία και συμμετείχε σε πανεπιστημιακές στατιστικές μελέτες περιπτώσεων καρκίνου που δεν δικαιολογούνται από τα υπόλοιπα στοιχεία. Και μου είπε απλά ότι υπάρχουν σαφέστατα στοιχεία από την εμπειρία, πως ότι συσσωρεύτηκε εκείνες τις ημέρες, πήγε και έκατσε όπου βρήκε καλύτερα, δηλαδή στην βραγχιακή κύστη, και ξεκίνησε το μπάχαλο.
Γι' αυτό έλεγα και εδώ μέσα ότι δεν ξανακάνω το λάθος να απέχω από το γήπεδο, την δική μου ψυχολογική δικλίδα ασφαλείας. Ποτέ ξανά. Και το λέω και σε όλους εσάς, μάγκες μου, μην κρατάτε τίποτε μέσα, ασχέτως αν «έτσι είμαστε» κτλ. Βγάλτε τα γιατί δεν τα αντέχουμε όλα.
Υ.Γ.: Δεν θα σχολιάσω περαιτέρω το γεγονός ότι στον Αγιο Σάββα και στο Υγεία και όπου αλλού πήγα, όλοι είπαν ότι το 2007 έπρεπε να έχω ήδη κάνει κυτταρολογική και βιοψία, άσχετα με την ασφαλή διάγνωση.
1η Μαρτίου απογευματάκι, τράκαρα τον Μ στο μετρό, ίδιο βαγόνι και μία πόρτα απόσταση. Δεν ξέρω αν κατάλαβε ότι δεν ήμουν και πολύ καλά κατά τη διάρκεια της στιχομυθίας περί μεταναστών, εν μέσω πλήθους. Σόρι φιλαράκι, δεν φταις εσύ. Είχα μάθει ότι έχω λέμφωμα, δηλαδή καρκίνο στο λεμφοποιητικό σύστημα του αίματος, μία ωρίτσα νωρίτερα, και προσπαθούσα να το χωνέψω.
Ακολούθησε άμεσα εγχείριση για να βγει ένα καλό κομμάτι κρέας (όχι ΑΑΑ ποιότητας) και έξι πακέτα χημικά από αυτά που όποιο κουνούπι κάνει το λάθος, βλέπει τον Αγιο Πέτρο του είδους του. Ταυτόχρονα, αλλαγή αντιμετώπισης των πάντων, χαλάρωση, κόψιμο άσκοπων νεύρων και αντιπαραθέσεων, διατροφή σε mode Σαρακοστής κτλ.
Σήμερα το πρωί πήρα το PET-CT που έδειξε ότι όλα είναι καθαρά (πάει να πει «μη ανιχνεύσιμα» και άρα την επόμενη 5ετία κρατάμε την ανάσα μας. Ολα καλά και τα συγχαρητήρια στο σεφ που σέρβιρε τη θεραπεία (αχρείαστος νά 'ναι).
Ο λόγος του ποστ ωστόσο είναι το ιστορικό.
Είχα λοιπόν το καλοκαίρι του 2007 βγάλει μία μικρή μαλακία στο λαιμό, σαν μπαλάκι διαμέτρου 2-3 εκατοστών. Πήγα στο Γεννηματάς (και μάλιστα με οικογενειακό φίλο γιατρό σαν σύνδεσμο, έγινε υπερηχοτομογράφημα και η διάγνωση ήταν Βραγχιακή κύστη. Ο διευθυντής της ΩΡΛ κλινικής μου είπε επί λέξει «δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, αν μεγαλώσει, πονέσει ή σε ενοχλήσει για αισθητικούς λόγους το βγάζουμε όποτε θες, αλλιώς είναι αδρανές». Πήρα αντιβιώσεις, εξαφανίστηκε με τη δεύτερη.
Εμφανίστηκε ξανά το φθινόπωρο του 2007, οπότε το αντιμετώπισα επιτυχώς, εμφανίστηκε το καλοκαίρι του 2008, το ίδιο, εμφανίστηκε το καλοκαίρι του 2009, αλλά αυτή τη φορά δεν εξαφανίστηκε. Μάλιστα, από το Νοέμβριο πήρε να φουσκώνει, σαν να λέμε. Με δύο πιτσιρίκια και δουλειά, είπα να το κοιτάξω την Ανοιξη, για να μην πήξει η γυναίκα τελείως, και τα άλλα είναι ιστορία.
Μόνο που ο τύπος του λεμφώματος, ιδιαίτερα επιθετικός, δεν δικαιολογούσε την εμφάνιση το 2007 και να είμαι ακόμη ζωντανός. Την απάντηση την πήρα από... ερώτηση, σε κάποιο από τα ιστορικά που μου πήραν. «Περάσατε κάποια πολύ μεγάλη στενοχώρια ή άγχος τα τελευταία 2-3 χρόνια; ». Απάντησα αυθόρμητα όχι, μια χαρά, κτλ.
Και όταν πήγα σπίτι, κατάλαβα ότι είχα απωθήσει από τη μνήμη μου τελείως το μανίκι που τραβήξαμε πέρυσι την Μεγάλη Εβδομάδα με τον μικρό, στις εντατικές του Αγλαΐα Κυριακού, με την παλινδρόμηση. Και θυμήθηκα ότι έλεγα και τότε ότι η φάση εξελίχθηκε τόσο γρήγορα, που τις ημέρες της πλήρους άγνοιας για το τι έχει το παιδί και πόσο σοβαρό είναι δεν είχα την πολυτέλεια να ξεσπάσω. Και μετά που όλα πήγαν καλά δεν είχα λόγο. Οπως είπα τότε, είναι σαν όλη αυτή η ένταση να έχει κάτσει κάπου μέσα μου σαν πέτρα και να μην βγήκε. Ε, την έβγαλε ο χειρούργος ένα χρόνο μετά.
Το παληκάρι που μου άνοιξε τα μάτια ήταν δεκαετίες στη Γερμανία και συμμετείχε σε πανεπιστημιακές στατιστικές μελέτες περιπτώσεων καρκίνου που δεν δικαιολογούνται από τα υπόλοιπα στοιχεία. Και μου είπε απλά ότι υπάρχουν σαφέστατα στοιχεία από την εμπειρία, πως ότι συσσωρεύτηκε εκείνες τις ημέρες, πήγε και έκατσε όπου βρήκε καλύτερα, δηλαδή στην βραγχιακή κύστη, και ξεκίνησε το μπάχαλο.
Γι' αυτό έλεγα και εδώ μέσα ότι δεν ξανακάνω το λάθος να απέχω από το γήπεδο, την δική μου ψυχολογική δικλίδα ασφαλείας. Ποτέ ξανά. Και το λέω και σε όλους εσάς, μάγκες μου, μην κρατάτε τίποτε μέσα, ασχέτως αν «έτσι είμαστε» κτλ. Βγάλτε τα γιατί δεν τα αντέχουμε όλα.
Υ.Γ.: Δεν θα σχολιάσω περαιτέρω το γεγονός ότι στον Αγιο Σάββα και στο Υγεία και όπου αλλού πήγα, όλοι είπαν ότι το 2007 έπρεπε να έχω ήδη κάνει κυτταρολογική και βιοψία, άσχετα με την ασφαλή διάγνωση.
Τα άνωθι ανήκουν σε αγαπημένο συνομήλικο φιλαράκι μου. Φιλαράκι που συνάντησα και τα ήπιαμε την Παρασκευή, μαζί με άλλους. Ελπίζω τα γραφόμενά του να λειτουργήσουν ως ξυπνητήρι.
